Een training voor praktijkopleiders. Allemaal mannen.  En techniek. De meeste boven de 40. Eén jongere man. Hij heeft een bochel. En een eigen bedrijf.

Bij de voorstelronde vraag ik door als hij zegt dat hij in de crisis begonnen is…, niet het meest voor de hand liggend als installateur.  Hij durft meteen zijn kwetsbare kant te laten zien en vertelt over zijn burnout.  De anderen zijn er even stil van.

Bij een oefening met vragenstellen, vraagt hij: Ben je getrouwd? ” Ja en nee. Ik ben weduwe”.  Al lang vraagt hij. “Sinds juli vorig jaar”.  Ik zie dat hij schrikt.

 Op een vraag die iemand  stelt geef ik als antwoord dat als ik had gedaan wat mijn ouders dachten dat goed voor me was, was ik naar de huishoudschool gegaan, ik ben immers een vrouw en zou toch trouwen en kinderen krijgen.

Na de les blijft hij even hangen en zegt sorry voor die vraag. Ik geef aan dat sorry niet op z’n plek is,  en dan zegt hij “de vraag die ik eigenlijk wilde stellen was of je ouders nu trots op je zijn?”. Ik kijk hem aan en ik zeg “reuzetrots”.

De vraag stellen. Wat voor verhaal zit erachter?

Vandaag de tweede dag. Ik vraag hem als we even alleen zijn: en zijn jouw ouders trots op je?  Hij kijkt me aan en lacht. En dan gebeurt er zo iets moois. Een gesprek over opgroeien, invloed van streng christelijke opvoeding, over gepest worden, hoe zijn ouders er niet mee om kunnen gaan en dat ze goed voor hem gezorgd hebben, maar dat hij weinig liefde ontvangen heeft en dat hij het met zijn eigen kinderen anders doet.  En we kijken elkaar weer in de ogen en zijn het met elkaar eens, liefde overstijgt alles, liefde is alles, daar doen we het voor. Wat een mooi cadeau , wat een mooie ontmoeting.  Ik voel me enorm dankbaar.