Linken leggen is levenskunst

In het vorige blog introduceerde Ineke #VOEL Verbindend organiseren en leren. En het begint met het woord verbinden. En ze benoemt ook een aantal voorwaarden: een open sfeer, gebruik maken van elkaars kennis en kwaliteiten, leren uit lessen van het verleden en tegelijkertijd ook risico durven te nemen, op zoek naar hoe het beter kan. Ik wil er daar nog eentje aan toevoegen: zelf-kennis, kennis van het zelf.

Onlangs ben ik op een symposium geweest om levenskunde te introduceren in het onderwijs. Levenskunde is geen filosofie, geen beschouwing over de zin van het leven. Het is ervaringsgerichte levenskennis. Kennis die nodig is om invloed te kunnen uitoefenen op je eigen welzijn. Je zou het dus ook ‘welzijnskunde’ kunnen noemen. Levenskunde gaat uit van het idee dat een mens meer is dan zijn persoonlijkheid. Onze persoonlijkheid speelt een belangrijke rol in hoe we ons verbinden met de buitenwereld. Daarbij zetten we vele maskers op. Onder al die maskers zit ons ware zelf. Als we daar naar terug gaan ervaren we meer welzijn. Op de een of andere manier ontleren we wie ‘ons ware zelf’ is. Uitdrukkingen als ‘ik ben mezelf niet meer’ of ‘ik ben mezelf kwijt geraakt’ refereren daar aan. Wie verbindt zich dan met de ander, is de vraag?

In mijn praktijk ontmoet ik veel mensen die de verbinding met zichzelf zijn kwijt geraakt. Jezelf ont-moeten is dan ook een kunde en kun je leren. Je verbinden met de ander kun je leren. En het werk zo organiseren dat dat in het werk kan, kun je ook leren. #VOEL is voor mij de weg van levenskunde naar levenskunst.

Van kunde naar kunst. Hoe VOELt dat voor jou?

Lisa